Het luchtschip veroorzaakte brand in het klooster. De zusters konden het pand verlaten, maar de 26-jarige zuster Eliza (Marie Coolsen) kwam echter om het leven.  Zuster Longina (Esther Van Haverbeke) liep zware brandwonden op, o.a. in het aangezicht, maar zou het gebeuren nog 11 jaar overleven. Dokter Henri Van Cleemputte (burgemeester van Sint-Amandsberg), dokter De Reuse en dr. Vercauteren dienden de slachtoffers de eerste zorgen toe. De parochiepriesters dienden de doden en stervende de laatste sacramenten toe. De Gentse brandweer was behoorlijk snel ter plaatse en startte de blussingswerken.

De toegesnelde Duitsers sloten de site hermetisch af, want blijkbaar was gans SAB op weg naar de plaats van de crash.

De bemanning van LZ37, zoals ze was samengesteld dit bewuste nacht.

De bemanningsleden waren uit de gondels geslingerd en lagen in dakgoten, hingen in bomen of lagen op straat. Eentje was door het dak van café Saint-Amand geslagen en door de vloer van de eerste verdieping in de gelagzaal op de biljart terechtgekomen. Stuurman M. was de enige overlevende en stond verdwaasd tegen de muur van het klooster aangeleund. De Duitsers grendelden onmiddellijk de site af, stuurden van zodra het kon alle hulpverleners naar huis of vervingen ze door Duitse. De site was in twee dagen opgeruimd door de speciale eenheid die zeppelins opruimde. Alles werd opgeladen in treinwagons met een bache waarop gekalkt: Fransösicher Zeppelin. Volgens Duitse bronnen via Sint-Pietersstation. Wij denken eerder aan het goederenstation van de Dampoort. Dat lag het dichtst bij de crashsite. En waarom zouden de Duitsers de wrakstukken dwars door Gent vervoeren naar een station dat ze gebruikten voor personen-, zieken- en gewondenvervoer, als ze het ongeluk wilden in de doofpot steken?

Zo moet de site er ongeveer hebben uitgezien. De foto werd in de jaren 1950 getrukeerd. De wrakstukken zijn deze van LZ77, die in 1916 in Frankrijk neerstortte. De kerk van Sint-Amandus op de foto is deze zoals ze eruit ziet na de verbouwingen van 1932. Linksonder de kerk zoals ze er in 1915 uitzag en rechtsonder hoe ze er na de verbouwingen van 1932 en op de wrakstukkenfoto uitziet.

Warneford was ondertussen aan het worstelen om zijn toestel onder controle te krijgen. Zijn motor was afgeslagen en in zweefvlucht zocht hij in het donker naar een geschikte landingsplaats. Die vond hij in het havengebied, Port Arthur. Daar bleek dat zijn benzineleiding was gebroken. Hij herstelde dit met de steel van zijn sigarettenpijpje en een zakdoek. Eenmaal zijn toestel hersteld was moest hij deze plaats zo snel mogelijk zien te verlaten, want hij zat midden in vijandig gebied. In zijn verslag vermeldde hij dat hij zelf zijn motor via de schroef aanzwengelde en daarna snel in zijn toestel klom en opsteeg net toen er een Duitse patrouille arriveerde. Als we de replica bekeken moet het toch een huzarenstukje geweest zijn om, gezien de beperkte ruimte tussen de vleugel en de rand van het toestel, in het vliegtuig te klimmen.

In de jaren 1970 vonden we in het gemeentelijk archief van Sint-Amandsberg ooit een handgeschreven verslag van een boer die van naaldje tot draadje beschreef hoe Warneford zijn toestel herstelde. Hij vermeldde dat hij de motor aanzwengelde, zodat de piloot kon vertrekken en op het nippertje ontsnapte aan een Duitse patrouille. Dit verhaal roept vraagtekens op. Wat is er met de boer gebeurd toen Warneford vertrok en de Duitsers aankwamen. Er waren op die plaats weinig mogelijkheden om zich te verstoppen. De Duitsers kennende zien wij ook niet in dat ze de boer ongemoeid zouden hebben laten vertrekken. Maar nergens is iets terug te vinden van een veroordeling of straf. Vertelde de boer na de oorlog een straf verhaal? Zo ja waar haalde hij de correcte info over de herstelling van het vliegtuig? Info die pas in de jaren zeventig vrij kwam.

Warneford vluchtte van Port Arthur (Gent) naar Sint-Idesbald waar hij een tweede noodlanding maakte. Hij werd er gearresteerd omdat de Franssprekende geailleerden dachten met een Duitse spion te maken te hebben in een buitgemaakt vliegtuig en uniform. Door tussenkomst van de Gentse soldaat Snoeck, die Frans en Engels sprak, werd duidelijk wie ze hier vasthielden en wat hij gedaan had. Toen de bevestiging vanuit Saint-Pol kwam over de indentiteit van de piloot werd zijn toestel bijgetankt en kon hij zijn basis in Frankrijk terug vervoegen.

Toen hij op zijn basis aankwam lag daar reeds een telegram van King Georges die hem proficiat wenste en hem het Victoria Cross toekende. Quasi onmiddellijk werd Warneford op een schip richting Groot-Brittannië gezet om zijn ereteken in ontvangst te nemen. Hij kreeg luitenant Marsden mee als chaperon om hem in het gareel te laten lopen.

Warneford werd door de Londense bevolking als held binnengehaald. Psychologisch was het voor de eerste keer neerhalen van een zeppelin door een Britse piloot een enorme opsteker. Zeppelins bleken dus echt niet onaantastbaar. Kort daarop richtte de RNAS een speciaal squadron op dat zich specialiseerde op het aanvallen van zeppelins. Het tijdperk van de zeppelins zou daarna stilaan op zijn einde lopen.

De Franse regering kende op zijn beurt Warneford de medaille Chevalier de la Légion d’Honneur toe. Daarom reisde hij onmiddellijk van Londen naar Parijs af om dit ereteken op 12 juni 1915 in ontvangst te nemen uit handen van Alexandre Millerand, minister van oorlog.

Warneford kreeg van de minister de uitnodiging om die namiddag op het vliegveld Buc, nabij Parijs, het nieuwe Farman 27-toestel in te vliegen. Iets wat Reggie maar al te graag aanvaardde.

Ondertussen waren er wekenlang geen zeppelins meer te bespeuren. De officiciële verklaring: zeppelins werden uitgerust met een mitrailleurpost bovenaan op de neus om te voorkomen dat ze nog weerloos waren voor aanvallen van boven uit. Een gevonden foto van de eerste vlucht van LZ37 geeft aan dat hij wel degelijk van in het begin uitgerust was met een mitrailleurpost bovenaan. Als deze foto klopt had Warneford geen schijn van kans gehad voor een aanval van bovenuit!

De overlevende Alfred Mühler bracht de oplossing in een interview in de jaren 1930. De boordschutter had het te koud en was naar beneden gekomen omdat het maar 10 minuten vliegen meer was naar Gontrode en men in de buurt van Gent niets te duchten had. Dacht hij!